No negro abismo do universo
Nossos dias são obscuros, como carvão
Como a ansiedade – duro sedimento
Pães da terra tocam uma triste canção:
Originários do início, do exílio para o exílio
Não há paz que acalme nossas almas
Todas as aparências, todas as criaturas e todas as coisas
Revestidas na terra – tudo aparenta sujeira! –
Tudo diminuto desaparece, é tudo lama
Somos viajantes sempre a bordo:
Por vezes, satisfeitos
Esmagados em outros momentos
- Mentimos numa beirada esmagados como vidro
Onde reside o sentido de tudo isso,
Onde está o propósito
Quando tudo se esfacela
Quando o nosso destino é tão frágil?
Noites que nos pertencem como os dias também
Manhãs e tardes – igualmente
E sozinhos estamos acorrentados
Em obscura premonição
Que, talvez, só o amor com a sua beleza
Às vezes pisca e toma brilhantemente
A luz que queima através de nossa existência
Talvez apenas o pensamento que engana
Confira sentido a nossa inquieta substância
Vinko Kalinić
(Traduzido para o Português
Bernardo Almeida, Salvador, Brasil)
Slutnjama okovani
U provaliji crnoj ovog crnog svemira
dani su naši crni, kao ugar
kao uzburkani talog nemira
zemlja diše, tužnu pjesmu svira:
od iskona do iskona, od izgona do izgona
dušama našim nema mira
sve pojave, sva bića i sve stvari
u disanju zemlje – sve prljavim se čini! –
sve se gubi, sve nestaje, sve se kvari
mi putnici smo, što su vječito na putu:
ponekad smo sretni, a ponekad skršeni
- razbijeni ko staklo ležimo u kutu
gdje smisao je svega, svemu gdje je svrha
kad sve je tako lomno,
kad sudbina naša tako je krhka?
noći su naše, naši su dani
naša jutra, večeri naše, i mi smo sami
crnom slutnjom okovani
i možda tek ljubav svojom ljepotom
kadikad bljesne i vedra ponese
užarenu svjetlost našim životom
možda tek njena varljiva misao
nemirnom bivstvu podari smisao
kao uzburkani talog nemira
zemlja diše, tužnu pjesmu svira:
od iskona do iskona, od izgona do izgona
dušama našim nema mira
sve pojave, sva bića i sve stvari
u disanju zemlje – sve prljavim se čini! –
sve se gubi, sve nestaje, sve se kvari
mi putnici smo, što su vječito na putu:
ponekad smo sretni, a ponekad skršeni
- razbijeni ko staklo ležimo u kutu
gdje smisao je svega, svemu gdje je svrha
kad sve je tako lomno,
kad sudbina naša tako je krhka?
noći su naše, naši su dani
naša jutra, večeri naše, i mi smo sami
crnom slutnjom okovani
i možda tek ljubav svojom ljepotom
kadikad bljesne i vedra ponese
užarenu svjetlost našim životom
možda tek njena varljiva misao
nemirnom bivstvu podari smisao
Vinko Kalinić
0 comments:
Objavi komentar