Zjenica plava moga vrta
to je drhtavo ogledalo
jezera jednog čiste vode,
toliko čiste te vjerujem
da se u sjajnu površinu
misao moja upisuje.
Cvijet zraka i cvijet vode,
duša jezera to je labud
sa svoje dvije ljudske zjene,
težak i otmjen poput princa;
krila mu ljiljan, vesla ruža...
kljun mu u ognju,
vrat žalovit i ponosit je,
i bjelina i sva umilnost labudova.
Ta ptica bijela, ptica teška,
što zlokobnim se pjevom javlja;
- karanfil, skriven u ljiljanu,
u plam i čudo pretvara se.
uzbuđuju me bijela krila
kao goruće dvije ruke.
Nikakve usne nisu žarke
ko njegov kljun u mojoj ruci;
nijedna glava tako krotko
u moje krilo nije pala;
nijedna put mi nije dala
takav užitak, takvu patnju:
kroz njegove se žile pjeni
plamena struja, dvaput ljudska.
Rubinom rujnim od požude
glava je njemu okrunjena;
i on odnosi puste želje
u svome skutu ružičastom.
Na rukama mu vodu dajem
a čini se da oganj pije;
i ja izgledam k'o da pružam
čitavi kalež svoga tijela.
U mome snu toliko živi
i tako u put moju tone
te često mislim jel' to labud
s dva svoja krila lepršava,
s očima svojim rijetkim, ljudskim,
i sa crvenim, žarkim kljunom
je li to samo bijeli labud
u bistroj vodi mog jezera,
il' ljubavnik u mom životu...
Jezeru bistrom na obali
zapitkujem ga u u tišini...
a tišina je samo ruža
navrh njegova žarkog kljuna.
No on mi u svom mesu zbori,
a ja ga u svom mesu slušam.
Katkada - cijela! - ja sam duša;
Katkada - cijela! - ja sam tijelo. -
Uranja kljun u moje krilo
i tu ostaje kao mrtav...
Na površini od kristala,
u drhtavome ogledalu jezera,
koje katkada misao moju odražava,
crvenom bojom labud plaši,
a ja bjelinom strah zadajem.
Delmira Agustini
El Cisne
Pupila azul de mi parque
es el sensitivo espejo
de un lago claro, muy claro!...
Tan claro que a veces creo
que en su cristalina página
se imprime mi pensamiento.
Flor del aire, flor del agua,
alma del lago es un cisne
con dos pupilas humanas,
grave y gentil como un príncipe;
alas lirio, remos rosa...
Pico en fuego, cuello triste
y orgulloso, y la blancura
y la suavidad de un cisne...
El ave cándida y grave
tiene un maléfico encanto;
clavel vestido de lirio,
trasciende a llama y milagro!...
Sus alas blancas me turban
como dos cálidos brazos;
ningunos labios ardieron
como su pico en mis manos;
ninguna testa ha caído
tan lánguida en mi regazo;
ninguna carne tan viva
he padecido o gozado:
viborean en sus venas
filtros dos veces humanos!
Del rubí de la lujuria
su testa está coronada:
y va arrastrando el deseo
en una cauda rosada...
Agua le doy en mis manos
y él parece beber fuego,
y yo parezco ofrecerle
todo el vaso de mi cuerpo...
Y vive tanto en mis sueños,
Y ahonda tanto en mi carne,
que a veces pienso si el cisne
con sus dos alas fugaces,
sus raros ojos humanos
y el rojo pico quemante,
es solo un cosne en mi lago
o es en mi vida un amante...
Al margen del lago claro
yo le interrogo en silencio...
y el silencio es una rosa
sobre su pico de fuego...
Pero en su carne me habla
y yo en mi carne le entiendo.
-A veces ¡toda! soy alma;
y a veces ¡toda! soy cuerpo.-
Hunde el pico en mi regazo
y se queda como muerto...
Y en la cristalina página,
en el sensitivo espejo
del algo que algunas veces
refleja mi pensamiento,
¡el cisne asusta, de rojo,
y yo, de blanca, doy miedo!
Delmira Agustini
0 comments:
Objavi komentar