En la memoria de Vinko Nikolić
Mientras destrenzo tu pelo canoso
y con infantiles manos rebusco entre las sombras de tu cara
que exhala extraña y quieta ternura
- suave ternura como puesta del sol después de la tempestad –
frente a mí se vislumbra la lejanía
de tus poemas saco las palabras
las parto como almendras
las abro como a los paquetes que
sin saber mandaste a mi dirección
(¿quién sabe con qué motivo
quién sabe por qué razón?)
en ellos encuentro
calles que nunca pasé
países en los que nunca estuve
y en todo palpo lo mismo
el corazón desgarrado del poeta
Šibenik
llanto del niño eterno
a que no dejaron crecer
y flores de un jardín
diminuto mirto blanco
del que con gusto
trenzo la corona
de este
tierno aunque
inútil
verso
Vinko Kalinić
(Traducción: Željka Lovrenčić)
Pjesniku, koji se ipak vratio
U spomen Vinku Nikoliću
Dok rasplećem tvoju sijedu kosu
i dječjim rukama prebirem po sjenama na tvome licu
koje zrači nekom osebujnom zgasnulom nježnošću
- nježnošću blagom kano smiraj dana poslije oluje -
preda mnom se razlistavaju daljine
iz tvojih pjesama vadim riječi
rastvaram ih kao mendule
otvaram kao pakete koje si
i ne znajući
poslao na moju adresu
(tko bi znao kojim povodom
tko bi znao kojim razlogom?)
u njima pronalazim
ulice kojima nikada nisam prolazio
gradove koje nikada nisam vidio
zemlje u kojima nikada nisam bio
i u svemu opipkujem isto
raskoljeno pjesnikovo srce
Šibenik
plač vječnog djeteta
kojemu nisu dali odrasti
i cvijeće u cvjetaru
sitnu bijelu murtelicu
od koje tako rado
pletem vijenac
ove
posve sjetne
i uzaludne
pjesme
Vinko Kalinić
0 comments:
Objavi komentar