Moje velike oči, uz uzduh
prikovane, oči su neba.
Gledaju prodorno, mene gledaju,
zagledane u moju nutrinu.
Ja, zamišljen, bez očiju,
s vjeđama otvorenim,
toliko bola prikrivam
koliko nesreće odajem.
Uzduh me gleda i plače
u mome mračnom tijelu;
njegov plač u meso prodire,
postaje blato i traži korijenje
kroz koje bi iz zemlje izbio.
Moje velike oči, uz uzduh
prikovane, oči su neba.
U sjećanju uzduha
moje će patnje počivati.
Manuel Altolaguirre
0 comments:
Objavi komentar