El Dios del mar y la rosa de los vientos

Vinko Kalinić 22:56:00 0 comments Español Moje pjesme Vinko Kalinić

Tú vives en mi cabeza
y yo lo sé

recuerdo y el momento
en que dejaste de ser mujer
y empezaste a ser mi destino

descuidada, pasaste en mi mañana
volátil, frágil, salvaje y feliz
con la sonrisa contagiosa como el peste

pasaste así
como los vientos que vienen
y se van,
y de nuevo regresan
sin saber
ni como se llaman
porqué se levantan 
ni a dónde van

y yo estaba parado
como ahora estoy parado
mudo y 
estático
mirando como creces
y como eres cada vez más grande:
más grande que la calle por la que andabas
más grande que el puerto que te abrazó
más grande que el mar que en su roce 
devolvía el eco de tu divina voz
más grande que el cielo que en su inmensidad
te reverenciaba
a ti
y a tu sombra
- más grande que todo
 lo que hasta ahora ha habido
o  habrá

tú vives en mi cabeza
y yo lo sé

apareces como una sombra
volátil, frágil, salvaje y feliz
como nunca fue, ni nunca habrá
otra mujer

y creces
hasta que no crezcas más grande que todo
lo que en mi cabeza vive

y cuando eres silenciosa como el maestral del verano
y cuando eres salvaje y fría como el viento del norte
y cuando estás loca y más ardiente que el sur
- siempre se trata de la misma rosa
 
aquella que pasa por una mañana
que hace ya tanto voló
de sonrisa contagiosa, como la peste,
salvaje y feliz, que ofrece las manos
que de la nada crea alguna forma
que al sinsentido haga algo lógico
y yo sigo parado – del mismo modo
como cuando estuve estático
esa, remota mañana que voló
- ¡esa mañana solemne, la más solemne de todas! –
sigo hoy como estaré
 y cuando pasen tres millones de años

tú vives en mi cabeza
y yo lo sé

de la misma manera que sé
- si alguien me busca alguna vez –
me encontrará una mañana
en miles de partículas petrificadas de luz
en la sombra de tu sombra, en la ceniza ardiente

como al desmoronado
antiguo dios del mar,
como arena, 
estaré por todas partes,
en donde aquella mañana
pisó tu pie

Vinko Kalinić

(Traducción: Željka Lovrenčić)

Bog mora i ruža vjetrova

Ti živiš u mojoj glavi
i ja to znam

pamtim čak i trenutak
kad si prestala biti ženom
i postala mi sudbinom

nehajno, prošla si kroz moje jutro
lepršava, krhka, divlja i sretna,
s osmjehom zaraznim ko kuga

prošla si,
kao što vjetrovi dolaze
i prolaze,
pa opet se vraćaju
neznajući
ni kako se zovu
ni zašto se viju
ni kamo idu

a ja sam stajao
kao što i sada stojim
nijemo
i ukipljeno
gledajući te kako rasteš
i kako si sve veća:
veća od ulice kojom si hodala
veća od luke koja te zagrlila
veća od mora koje je šumom
vraćalo jeku tvoga božanstvenog glasa
veća od neba koje se čitavo klanjalo
i tebi
i tvojoj sjeni
- veća od svega
što je ikada bilo
i što će ikada biti

ti živiš u mojoj glavi
i ja to znam

pojaviš se kao sjena
lepršava, krhka, divlja i sretna,
kao što nikada nije, niti će ikada biti
ijedna druga žena

i rasteš
sve dok ne narasteš veća od svega
što je živo u mojoj glavi

i kad si tiha poput ljetnog maestrala
i kad si divlja, i hladna kao bura
i kad si luda, i toplija od juga
- uvijek je to ista ruža

ona, što prolazi kroz neko moje
davno odlepršalo jutro
s osmjehom zaraznim ko kuga
divlja i sretna, što ruke pruža
od ničeg da stvori neki oblik
od besmisla da načini neki smisao

a ja stojim - stojim isto onako
kao što sam stajao ukipljeno
onog davnog odlepršalog jutra
- jutra svečanijeg od svakog jutra! -
stojim i danas, kao što ću stajati
i kad prođe trista milijuna godina

ti živiš u mojoj glavi
i ja to znam

kao što znam
- ako me ikada itko bude tražio? -
pronaći će me jednoga jutra
u tisuću zrnaca okamenjene svijetlosti
u sjeni tvoje sjene, u užarenom pepelu

poput kakvog razmrvljenog
drevnog morskog boga,
poput pijeska
bit će me posvuda,
gdje onog jutra
gazila je tvoja noga

Vinko Kalinić