Poput Orfeja sviram
smrt na strunama života,
o ljepoti zemlje
i tvojih očiju, koje nebom upravljaju,
umijem iskazati samo tminu.
Ne zaboravi da si ti, iznenada,
onog jutra, kad je tvoje prenoćište
bilo još vlažno od rose, i karanfil
počivao na tvom srcu,
vidio tamnu rijeku
koja je pored tebe proticala.
Struna šutnje
nategnuta na vretenu od krvi,
dodirnu tvoje zvečeće srce.
Preobrazih se uvojak,
u kosu noćne sjene,
crni ti pramenovi pomrčine
zaogrnuše lice.
I ne pripadam tebi.
Ipak oboje jadikujemo.
Ali popur Orfeja poznajem
život s onu stranu smrti
i plavi mi se
tvoje zauvijek zatvoreno oko.
Ingeborg Bachmann
0 comments:
Objavi komentar