Ifigenija

23:46:00 0 comments




Golublja krila lepeću
U vedro podne;
Među prašnjavim glogom
Poneka tek voćka
Brižna skriva u lišću
Obećanja što će ih jesen ubrati.
Na kolima što je jednoličnim hodom dovoze…
U ovaj čudan pitomi kraj
Ifigenija na vjerenika misli i na se…

Već izišla je luna, svijetla luna
Što čini se od vode sva, u velikom sjaju
Neba, i jedva vidljiva.
Djevojka Ifigenija,
Oko sebe gleda sitnim nevinim očima
Kapci joj gore, svoje ruke
Mrke spušta meko na kosu.
Čini joj se da je nova,
Bez spomena da sve počinje u ovaj čas.
U jednoj krivini puni dlanove
Nježnim i dugim lišćem gazije.

Attilio Bertolucci

(Preveo s talijanskog Mario Kopić)



Ifigenia

Al di colombi strepitano
Nel sereno meriggio
Fra i biancospini polverosi
Qualche pianta di frutto
Timorosa nasconde tra le foglie
Le promesse che autunno cogliera.
Sul carro che monotono la porta
In questa strana placida terra
Ifigenia pensa allo sposo e a se…

Gia s'e alzata la luna, una chiara luna
Che sembra d'acqua nel grande splendore
Del cielo, ed appena si vede.
La fanciulla Ifigenia,
Volge intorno i piccoli occhi puri,
Le palpebre le scotano, le mani
Brune si posano lievi sui capelli.
Le par d'essere nuova,
Senza ricordi, che tutto cominci ora.
A una svolta si riempe le palme
Di tenere e lunghe foglie di gaggia.

Attilio Bertolucci

Vinko Kalinić

Urednik

„A što bih jedino potomcima htio namrijeti u baštinu - bila bi: VEDRINA. Kristalna kocka vedrine . . .“ Tin Ujević

0 comments:

Objavi komentar