01:29:00
0
comments
Blaže Koneski
Makedonija
Poezija
Translated by Darko Kotevski
Video
Zafir Hadzimanov
Поезија (македонски)
1.
Veziljo, reci kako se rađa
obična al’ teška makedonska pjesma
od ovog srca koje samo sa sobom vodi
razgovor noćni u bijesu moćnom?
- Dvije niti paraj iz srca, dragi,
jedna crna je, a druga crvena,
jedna budi očajne tuge,
druga čežnju i čistoću i nezasitnost.
Pa njima vezi jednolični vez,
pjesmu o čežnji i pjesmu o muci
kao što ja vezem na lanenom platnu
rukav za bijelu nevjestinu ruku.
Sudbinsko nešto plelo se od vijeka
od dva zamaha, dvije skladne riječi,
jedan budi tamu što kljuca,
drugi budi zakrvavljenu zoru.
Veziljo, ispravi se, kreni,
pogledaj u nebo ovog zlatnog jutra:
tamo se šareni i čudesno razlijeva
tvoj vez na plavom platnu.
Za tebe nema ni večernjeg sumraka,
ti – umorne oči plahe srne.
Dvije ti boje tamo plamte i kaplju,
dvije tvoje šare – crvena i crna.
Zar se ne bojis žestine njihove,
da će ti ugasiti i najmiliju uspomenu?
Zašto se gubiš, ti strastvena, ti divna,
dani ti prolaze, slutnje se oglašuju.
- I najmilija uspomena što u duši mi bljesne
od njih se gasi ko’cvijeće bez boje.
No ti što hvataš brecaj ove čudne pjesme
Ti si si već izrekao sudbinu svoju.
Blaže Koneski
(Preveo Darko Kotevski)
ВЕЗИЛКА
1.
Везилке, кажи како да се роди
проста и строга македонска песна
од ова срце што со себе води,
разговор ноќен во тревога бесна?
- Два конца парај од срцето, драги,
едниот црн е, а другиот црвен,
едниот буди морничави таги,
другиот копнеж и светол и стрвен.
Па со нив вези еднолична низа,
песна од копнеж и песна од мака,
ко јас што везам на ленена риза
ракав за бела невестинска рака.
Судбинско нешто се плело за века
од двете нишки, два созвучни збора,
едната буди темница што штрека,
другата буди вкрвавена зора.
Везилке, крени наведена лика,
погледај в небо во претпладне златно:
се шари таму и чудесно блика
твојата везба на синото платно.
За тебе нема ни вечерен запад,
ти - морно око на трепетна срна.
Две бои таму ти горат и капат,
две шарки твои - црвена и црна.
Зар не се плашиш од јаркоста нивна,
и најмил спомен дека ќе ти згасат?
Зошто се губиш, ти строга, ти дивна,
дните ти минат, прокоби се гласат.
- И најмил спомен што в душа ми блесна
се гаси од нив ко цвеќе без боја.
Но ти што ловиш звук на чудна песна,
ти си ја кажа судбината своја.
Блаже Конески
Везилка - Зафир Хаџиманов
0 comments:
Objavi komentar