Ako upita za mene, nacrtaj na zemlji
znak križa od tišine i pepela
preko mutnog imena koje podnosim.
Ako upita za me, kaži da sam umro
i da se raspadam ispod mravinjaka.
Kaži joj da sam sada grana naranče
i krotka zastavica na nekomu tornju.
Nemoj joj reći da još uvijek plačem
grleći prazninu njene odsutnosti,
gdje je njen slijepi oblik ostao utisnut
uvijek čekajući da se tijelo vrati.
Krv je lovor koji pjeva i pati
i ja ću uzalud čekati pod njegovom sjenom.
Već je večer. A ja sam nijema riba.
Ako upita za me, daj joj ove oči,
ove sive riječi i ove prste.
I kaplju krvi u ovoj maramici.
Kaži da sam nestao, da sam se pretvorio
u tamnu jarebicu, u krivotvorni prsten
na nekoj obali zaboravljenih sita:
reci joj da lutam od šafrana do ljiljana.
Reci joj da htjedoh sačuvati njene usne
i nastaniti palaču njena čela.
Ploviti jednu noć u njenim kosama.
Naučiti boju njenih zjenica
i blago se ugasiti na njenim grudima,
potonuti kao ponoć, obamrijeti
uz mrmor gostionica i sordina.
Sada ne mogu vidjeti, iako preklinjem,
tijelo koje obukoh u svoju nježnost.
Pretvorio sam se u ružičastu ljušturu
okamenjenu, krhku, i lomljivu.
Ako posumnjaš u mene, vjeruj vjetru,
gledaj u sjever, pitaj nebo.
Ono će ti reći čekam li je ili drijemam.
Eh! Ako pita za mene, kaži joj što znaš.
O meni će jednog dana govoriti maslinici,
kad se pretočim u oko mjesečevo
što tinja na isprekidanom licu noći
i otkriva školjke iz pješčanih žala
slavujima zadivljenim u odsjaju
magične ljubavi plime i oseke.
Istina je, jesam tužan, ali ja imam
osmijeh zasijan u majčinoj duši,
i onaj drugi što ga zasadih u Saturnu,
i još jedan kojeg izgubih ni sam ne znam gdje.
Bit će bolje pričekati ponoć,
zabludjeli miris jasmina
i bdjeti u studenoj sjeni krova.
Ne sjećam se kad mu dadoh svoju krv,
niti kada u nj zasadih drač i crva
što nagriza sljubljenost oblaka i vjetra.
Ja nisam ljudožder koji u njegov izvor pljuje,
niti onaj što umornu ljubav plaća novcem.
Nisam od onih koji često zalazi pod krov
u kojem stoluje pijavica!
(Tamo se odlazi sa stručkom ljiljana
što ih ubiru anđeli okretnih krila.)
Nisam od onih što iznevjeriše golubove,
djecu i sazvježđa...
Ja sam bepomoćan glas ovog zelenila
što nevinost svoju traži i zahtijeva
u blagom jauku ranjenog pastira.
Ja sam stablo, vrh jedne igle,
figura konja u ravnoteži teške šahovske igre,
razapeta lastavica, usplahireni
sovin let, preplašenost vjeverice.
Ja sam sve, samo ne ovo što iscrtava
kazaljka sata blatom po zidovima
bordela i groblja.
Sve, samo ne ono što ostaje skriveno
pod krabuljom ove trave na kamenjaru.
Sve, samo ne ova pût koja od mene traži
pohotno prstenje zmija svijati
u rastezljivu i tromu spiralu.
Što sudbina mi određuje - to sam,
i ono sam čemu se domišljam kako bih
u maglama zakopao svoj plač.
Ako upita za me, reci da boravim
u listu primoga, i u bagremu.
Ili, ako ti je draže, reci da sam umro.
Daj joj uzdah moj i moju maramicu,
moju utvaru na brodu ogledala.
Možda plačem u lovoru ili tražim
svoje sjećanje u obličju jedne zvijezde.
Emilio Ballagas
Nocturno y elegía
Si pregunta por mí, traza en el suelo
una cruz de silencio y de ceniza
sobre el impuro nombre que padezco.
Si pregunta por mí, di que me he muerto
y que me pudro bajo las hormigas.
Dile que soy la rama de un naranjo,
la sencilla veleta de una torre.
No le digas que lloro todavía
acariciando el hueco de su ausencia
donde su ciega estatua quedó impresa
siempre al acecho de que el cuerpo vuelva.
La carne es un laurel que canta y sufre
y yo en vano esperé bajo su sombra.
Ya es tarde. Soy un mudo pececillo.
Si pregunta por mí dale estos ojos,
estas grises palabras, estos dedos;
y la gota de sangre en el pañuelo.
Dile que me he perdido, que me he vuelto
una oscura perdiz, un falso anillo
a una orilla de juncos olvidados:
dile que voy del azafrán al lirio.
Dile que quise perpetuar sus labios,
habitar el palacio de su frente.
Navegar una noche en sus cabellos.
Aprender el color de sus pupilas
y apagarse en su pecho suavemente,
nocturnamente hundido, aletargado
en un rumor de venas y sordina.
Ahora no puedo ver aunque suplique
el cuerpo que vestí de mi cariño.
Me he vuelto una rosada caracola,
me quedé fijo, roto, desprendido.
Y si dudáis de mí creed al viento,
mirad al norte, preguntad al cielo.
Y os dirán si aún espero o si anochezco.
¡Ah! Si pregunta dile lo que sabes.
De mí hablarán un día los olivos
cuando yo sea el ojo de la luna,
impar sobre la frente de la noche,
adivinando conchas de la arena,
el ruiseñor suspenso de un lucero
y el hipnótico amor de las mareas.
Es verdad que estoy triste, pero tengo
sembrada una sonrisa en el tomillo,
otra sonrisa la escondí en Saturno
y he perdido la otra no sé dónde.
Mejor será que espere a medianoche,
al extraviado olor de los jazmines,
y a la vigilia del tejado, fría.
No me recuerdes su entregada sangre
ni que yo puse espinas y gusanos
a morder su amistad de nube y brisa.
No soy el ogro que escupió en su agua
ni el que un cansado amor paga en monedas.
¡No soy el que frecuenta aquella casa
presidida por una sanguijuela!
(Allí se va con un ramo de lirios
a que lo estruje un ángel de alas turbias.)
No soy el que traiciona a las palomas,
a los niños, a las constelaciones...
Soy una verde voz desamparada
que su inocencia busca y solicita
con dulce silbo de pastor herido.
Soy un árbol, la punta de una aguja,
un alto gesto ecuestre en equilibrio;
la golondrina en cruz, el aceitado
vuelo de un búho, el susto de una ardilla.
Soy todo, menos eso que dibuja
un índice con cieno en las paredes
de los burdeles y los cementerios.
Todo, menos aquello que se oculta
bajo una seca máscara de esparto.
Todo, menos la carne que procura
voluptuosos anillos de serpiente
ciñendo en espiral viscosa y lenta.
Soy lo que me destines, lo que inventes
para enterrar mi llanto en la neblina.
Si pregunta por mí, dile que habito
en la hoja del acanto y en la acacia.
O dile, si prefieres, que me he muerto.
Dale el suspiro mío, mi pañuelo;
mi fantasma en la nave del espejo.
Tal vez me llore en el laurel o busque
mi recuerdo en la forma de una estrella.
Emilio Ballagas
0 comments:
Objavi komentar